In de zaterdagkrant van De Morgen begint ‘Verbeke/Verbeken’, een wisselkroniek waarin schrijfster Annelies Verbeke en  Verbeke-plus-n zich buigen over de kwestie of er nog leven is in of na België. Stephan Vanfleteren en Jonas Lampens maken de foto’s.

Ik schrijf telkens een korte reportage vanuit en over Charleroi, city of dreams. Hier alvast enkele regels uit de eerste aflevering: ‘De wolkenspotter van Charleroi’. De verbluffende foto’s eronder zijn gemaakt door Pierre-Yves Dallenogare, de spotter uit het stuk én coverfotograaf van mijn boek ‘La terre promise’.

‘(fragment) We richten onze blik weer naar boven, naar het grootste IMAX-widescreen van Gods schepping. Duizenden wolken heeft Pierre-Yves hier gefotografeerd, in alle vormen en formaten. Bloemkolen. Watjes. Spoken. Gecoiffeerde poedels. Schapenkuddes. Continenten.

 Wolkenspotten is een traditie in Charleroi. Of is het alleen toeval dat de twee grootste Belgische luchtenschilders – René Magritte en Pierre Paulus – opgroeiden in de straatjes langs de Samber? Django Reinhardt, de schrijver van het mooiste, woordenloze wolkenlied, kwam op de wereld in een woonwagen aan de rand van de stad. In de film ‘Les convoyeurs attendent’ van Benoît Mariage zijn de luchten van Charleroi het échte hoofdpersonage, méér dan de immer verrukkelijke Benoît Poelvoorde.

Het wonderlijke van wolken is dat ze geen serienummer of bouwjaar hebben, bedenk ik nu. In tegenstelling tot trein- of vliegtuigspotters hoeft de wolkenspotter geen notitieboekje bij te houden of cijfers uit het hoofd te leren. Kijken is genoeg.’